u Nate'a, ale dlaczego uważasz, że jest alkoholikiem? - Dlaczego? Nate mówi, że on przychodzi codziennie. Dzisiaj, kiedy tam dotarłam, zdążył już wypić z sześć piw. Leżał rozwalony na leżaku i wyglądał, jakby miał zamarynowany mózg. Nate 31 powiedział, że Dane jest tu od kilku miesięcy, że niby pracuje, tak że wygląda na porządnego obywatela, ale w gruncie rzeczy ma pracę gdzieś. - To nie oznacza, że jest alkoholikiem. - W każdym razie dziś na takiego wyglądał. - Zwykle pije u Nate'a wodę sodową - poinformowała Cindy. - Wierz mi, piwo wylewało mu się uszami. Cindy wzruszyła ramionami. - Dobrze, może dzisiaj wypił za dużo. Mnie też to się zdarza. Myśl sobie, co chcesz, ale na twoim miejscu wolałabym zabrać ze sobą kogoś po wojskowym przeszkoleniu, choćby nawet był pijany. - Nic mi się nie stanie. Postaram się utrzymać http://www.agamaprzychodnia.pl/media/ - Dobrze, że wróciłaś. Przyznam się szczerze, że nigdy w życiu się tak nie bałam. Cały czas mam wrażenie, że jeszcze ktoś tu jest. - Bo jest! - rzekła z przekonaniem Jessica. - Gdzie Jeremy? RS 204 - Na górze. Jego pokój jest doskonale zabezpieczony, dopilnowałam wszystkiego. Jessica już biegła po schodach. - Ale nie możesz zabezpieczyć go przed nim samym, prawda? Minęła swoją sypialnię, sypialnię Bryana, szarpnęła trzecie drzwi, alarmując tym właśnie zasypiającą Nancy. - Co się dzieje? - przestraszyła się dziewczyna. - Nic, śpij dalej.
podarować cały świat. Porządny facet. Zrównoważony, rozsądny, utalentowany artysta. - Pozdrów go ode mnie - poprosiła Cindy. Kelsey skinęła głową. - Cindy i Dane też cię pozdrawiają. - Słuchała słów Larry'ego, patrząc na prowadzące do ogródka Sprawdź Jeremy wstał, zacisnął usta i podszedł do drzwi. - Nie wolno przeszkadzać Mary - oświadczył, wyraźnie nie ufając nikomu, kogo nie znał. - Jeremy, to są moi dobrzy przyjaciele, muzycy jazzowi. Przychodzą tutaj grać dla chorych dzieciaków, słyszałeś. - Miło mi was poznać, ale nie wolno jej przeszkadzać - powtórzył. - Tylko zajrzeliśmy, bo wiemy, że Jessica martwi się o nią. Zajdź kiedyś na nasz koncert, synu, zapraszamy. Jeremy podziękował sztywno i poczekał, aż sobie pójdą, dopiero wtedy z powrotem zajął swoje miejsce na krześle i sięgnął po dłoń Jessiki. Siedzieli tak, patrząc na pogrążoną w letargu chorą. Ona z tego wyjdzie, powtarzała sobie w myślach Jessica, lecz jakiś głos w jej głowie pytał, czy przypadkiem nie okłamuje samej siebie.