– Och, nie. Och, Boże – wyszeptała Lucy, zdjęta zgrozą. – Mówisz o Barbarze? Gdzie ona jest? – Wodospad. Strzelała do mnie. Zaraz zemdleję. Dzwoń na policję. – Skrzywił się, z trudem chwytając oddech. – Gdzie jest Sebastian? – Gdzieś poszedł. – To dobrze. Lucy potrząsnęła głową. – Mowery ma mojego teścia. Plato zaklął, osuwając się w rosnące pod murem paprocie. – Policja już jedzie. Idź do domu. – Twoje dzieci... – W tym stanie i tak im nie pomożesz, a poza tym nie znasz drogi. Ja pójdę. Znam skrót. – Zawaliłem sprawę – jęknął Plato. – Nie wiedziałem, że Madison zna Barbarę i że ją lubi. Powinienem był to przewidzieć. – Nie przyszło mi do głowy, żeby ci powiedzieć. Przepraszam. – Na szczęście ta pieprzona suka nie umie za dobrze strzelać. Lucy szybko sprawdziła jego rany. Były nieprzyjemne, ale nie zagrażały życiu. Podała mu komórkę. http://www.bol-plecow.info.pl – Cholera jasna, Redwing. Przecież nigdy w życiu nie użalałeś się nad sobą. Owszem, była taka chwila. Stał w bezruchu i patrzył, jak Lucy Blacker idzie przez kościół po to, by poślubić innego mężczyznę. Przymrużył oczy i spojrzał na poranne słońce. – Powiedz mi, z czym Lucy tu przyjechała. Plato spokojnie i bez emocji wszystko mu zrelacjonował. Sebastianowi bardzo nie podobało się to, co usłyszał. – Może to tylko dzieciaki i ich koledzy. – Wzruszył ramionami. – Dobrze wiesz, że to robota Mowery’ego. – Mowery to nie jest mój problem. – Twój samolot jest zatankowany – rzekł Plato, jakby go nie słyszał. – Mam nadzieję, że nie odebrali ci jeszcze licencji pilota?
że własne dzieci są dla niego ważniejsze niż obowiązek i służba. Że są kimś więcej niż tylko pretendentami do tronu. - Witam, pani Renati - głos pani Hunt wyrwał ją z rozmyślań. Kobieta mówiła doskonałą angielszczyzną z akcentem wskazującym na dobre pochodzenie. - Miałyśmy okazję poznać się w czasie ślubu księcia Antonyego i księżnej Sprawdź trawie. Czuła pod palcami chłodne, oszronione szkło. - Ależ gorąco! Czy to wyrzut? Czy tylko tak się jej wydaje? Choć może się myli. Pewnie Pierce daje jej do zrozumienia, że przejrzał jej intencje. Wie, że uciekła przed nim. Nie, to bez sensu. Skąd miałby wiedzieć? To jej wybujała wyobraźnia podsuwa jej takie pomysły. Starała się, by jej głos brzmiał normalnie: - Ale jest bryza od morza - powiedziała i właśnie w tej samej chwili poczuła na twarzy