lony bok swojego robota i dodał: — Ale nasza jest za to znacznie milsza, prawda Jean? Ich Niania pozostała w kompletnym bezruchu. Zdu- miony Bobby obrócił się i przyjrzał się jej. Stała zupełnie wyprostowana, sztywna i napięta. Bardziej sprawne oko było całkowicie wysunięte i badawczo spoglądało w kie- runku pomarańczowej Niani. — Co się dzieje? — zapytał niespokojnie chłopiec. — Nianiu, co się stało? — wtórowała mu siostra. Zielona Niania zazgrzytała cicho, gdy koła przekładni zazębiały się o siebie. Podwozie wysunęło się i ustawiło w odpowiedniej pozycji, wydając przy tym metaliczny trzask. Boczne drzwiczki uchyliły się, a ze środka wysko- czyły magnetyczne chwytaki. — Go ty robisz, Nianiu? — krzyknęła zdenerwowana Jean, zrywając się na rdwne nogi. Bobby również podskoczył. — Nianiu, co się dzieje? — Lepiej chodźmy stąd — powiedziała przestraszona Jean. — Wracajmy do domu. http://www.catering-dietetyczny.net.pl A jednak jest się czym przejmować, pomyślała Liz, przyglądając się uważnie przyjaciółce. Gloria udawała twardą, lecz kiedy mówiła o swojej rodzinie, bała się spojrzeć Liz prosto w oczy. - Nic z tego nie rozumiem, Glorio. Według mnie jesteś najmilszą, najodważniejszą osoba na świecie! - wyrzuciła z siebie, ciągle wstrząśnięta tym, co przed chwilą usłyszała i odkryła. - Ja? - zaśmiała się Gloria. - Miła i odważna? Powiedz to mojej matce. - Naprawdę tak myślę. Wstawiłaś się za mną, a przecież jestem nikim. Nie musiałaś tego robić. Przecież nawet mnie nie znasz. Ty jedyna w całej budzie nie potraktowałaś mnie, jakbym była zakaźnie chora, chociaż dziewczynom nie mogło się to podobać. Gloria wzruszyła ramionami. - A co mnie one obchodzą? - Sama widzisz - Liz pokiwała głową. - Trzeba odwagi, żeby gwizdać na to, co myślą inni. - Niekoniecznie. Nie lubię tych idiotek, nie mam z nimi nic wspólnego. - Nie masz w ogóle przyjaciół? - Liz poniewczasie ugryzła się w język i oblała rumieńcem. - To znaczy... - stropiona podniosła rękę do ust - przepraszam, chciałam powiedzieć coś innego. Czy ty... - Daj spokój, nie tłumacz się. Nie, nie mam przyjaciół. W każdym razie nie mam prawdziwych przyjaciół. Zawsze tak było i bardzo mi to odpowiada. - Jesteś pewna? - Owszem. - Gloria wysoko uniosła głowę. - Widzisz tu jakiś problem?
- Ach tak? - Ponownie posłała im rozkoszny uśmiech. - Rozmawiałam ze swoim prawnikiem. Nie macie prawa wykonywać w hotelu żadnych czynności dochodzeniowych bez mojego pozwolenia bądź nakazu prokuratury. Ja pozwolenia nie dam, a nakaz chętnie obejrzę. A teraz słucham, kto jest odpowiedzialny za to zamieszanie? - Detektyw Santos - bąknął młodszy z policjantów. Na dźwięk tego imienia Gloria odruchowo zacisnęła dłonie. - Gdzie go mogę znaleźć? - W garażu. Z naszym lekarzem. Oglądają zwłoki. Obawiam się, że będzie pani musiała zaczekać tutaj, aż skończą. - To mój hotel, panie władzo, i mogę chodzić, gdzie mi się podoba. Sprawdź - Ciągną się wzdłuż całej River Road. Robią wrażenie. W osiemnastym, dziewiętnastym wieku budowano głównie nad rzeką. Umożliwiała transport plonów, zaopatrzenie, wygodną podróż. Powinieneś kiedyś je zobaczyć. Santos potarł czoło. - Długi ten objazd? - Nie za bardzo. Szybciej dojedziemy, nadkładając drogi, niżbyśmy mieli tkwić w korku i czekać, aż zlikwidują wyciek. Nie wiem jak ty, ale ja wolę nie wdychać tego gówna, które się tam rozlało. - Jasne - mruknął Santos, próbując przemóc narastający niepokój. Rick jest w porządku, upewniał się w duchu. Postąpił zupełnie przytomnie, decydując się na objazd. Dlaczego zatem nie może pozbyć się uczucia, że coś jest nie w porządku? - Dobrze się czujesz? - zatroskał się Rick. - Jakoś blado wyglądasz. - Dobrze. Jestem tylko zmęczony. - Santos przesunął się nieznacznie ku drzwiczkom. Rick rozgadał się. Zaczął opowiadać o uniwersytecie, o psychologii. Od czasu do czasu pytał Santosa o rodzinę, o jego życie, lecz Santos za każdym razem zbywał pytania, kierując rozmowę na inny temat. Słuchał chłopaka i powtarzał sobie, że wszystko jest OK, że nie dzieje się nic złego. A jednak coś było nie tak. Nie potrafił powiedzieć co, lecz czuł każdym nerwem, że powinien mieć się na baczności. - Powiedz mi, ale szczerze... - zagadnął Rick. – Nie masz babki w szpitalu, no nie? Nie masz nikogo na świecie. Nikt na ciebie nie czeka, Victor. Santos poczuł, że włosy stają mu dęba. Rick zerknął na niego z szerokim uśmiechem, który mówił „mnie możesz zaufać, stary”. Jednak pozory często mylą. Tego nauczył się przez ostatni rok. Zrobił zdziwioną, lekko urażoną minę i odparł: