lat. Lord Kilcairn okazał się wyjątkowo przystojny, a w dodatku nie ukrywał swojego zainteresowania. Najwidoczniej kompletnie oszalała. Bardzo potrzebowała pracy, a Lucien Balfour był bardzo intrygujący, ale nie zamierzała zostać jego kochanką. Nigdy. Lucien otarł brodę z resztek mydła do golenia, cisnął ręcznik Bartlettowi, wyszedł z apartamentu i... omal nie wpadł na Alexandrę Gallant. Jej obecność zaskoczyła go i przyprawiła o szybsze pulsowanie krwi. Zatrzymał się i skinął jej głową. - Dzień dobry. Gdzie Szekspir? - Jeden ze stajennych wyprowadził go rano, o czym zapewne pan dobrze wie. Sama potrafię zająć się psem. - Ma pani teraz pilniejsze zadanie - odparł, ruszając w dół po schodach. - I dużo trudniejsze. - Lubię poranne spacery, milordzie. Usłyszał, że idzie za nim. - Wątpię, czy znajdzie pani na nie czas. - Jeśli mogę zapytać, czy istnieje jakiś ważny powód, dla którego edukacja panny Delacroix musi być tak szybko zakończona? - Owszem. Sam wkrótce się żenię i chcę się jej pozbyć do tego czasu. - Rozumiem. http://www.dobryneurochirurg.pl - Przypuszczam, że mówi pan o paniach Delacroix. Bardzo pracowicie, dziękuję. Pańska ciotka poznała lady Halverston, która podziela jej pogląd w kwestii moczenia koszul, żeby przylegały do ciała. - To najlepsza moda od czasów, kiedy Amazonki paradowały z nagimi piersiami. - Usiadł w fotelu naprzeciwko niej. - Czy Rose jest gotowa na jutrzejsze przyjęcie? - Mógł mnie pan spytać, nim pan przyjął zaproszenie - stwierdziła, odkładając książkę. - Nie zamierzam planować życia towarzyskiego w taki sposób, żeby zadowolić guwernantkę mojej drogiej kuzynki. Choć może pani w to nie uwierzy, dokonałem starannego wyboru. - Tak, zauważyłam - powiedziała, zirytowana jego arogancją, choć zdawała sobie sprawę, że hrabia celowo ją drażni. Najwyraźniej lubił jej ostre repliki, więc postąpiłaby niegrzecznie, gdyby nie spełniła jego życzenia. - Nie sądziłam, że człowiek o pańskiej reputacji ma tylu statecznych znajomych.
wypukłości. - Bezwstydnica - powiedział ochrypłym szeptem, odsunął jej ręce i ściągnął spodnie. - To twoja wina - odparła, zafascynowana i jednocześnie przerażona jego nagością. Wyciągnąwszy się obok niej na sofie, hrabia przez kilka chwil z zaciśniętymi zębami wytrzymywał niewprawne pieszczoty, a potem odsunął jej ręce i przywarł do niej z głuchym westchnieniem. Sprawdź Kiedy siostra chciała wrócić za biurko, Liz chwyciła ją za rękaw. - Moja. Co się z nią stanie? Czy i ona zostanie wyrzucona? Siostra milczała przez chwilę, po czym stwierdziła pozbawionym wyrazu głosem: - Jej matka i Nasz Pan zadbają, by więcej nie błądziła. Liz patrzyła na siostrę w osłupieniu. Nie wierzyła własnym uszom. Ją usuwano ze szkoły za to, że kryła Glorię, tymczasem sama Gloria miała pozostać u niepokalanek. Jak siostra mogła zrobić coś takiego? To niesprawiedliwe. Wreszcie zrozumiała. Gdyby jej rodzice przekazywali równie hojne dotacje na szkołę jak St. Germaine’owie i jej wszystko uszłoby na sucho. Hope St. Germaine chciała się jej pozbyć, usunąć ją z życia Glorii. I dysponowała odpowiednimi argumentami, żeby jej życzenie zostało przyjęte jako rozkaz. W Liz obudził się gniew. I gorycz. I to ma być chrześcijańska szkoła! W której obowiązują chrześcijańskie zasady moralne! Spojrzała na przełożoną wzrokiem, w którym było wyraźne, wreszcie wolne od pokory i strachu oskarżenie. Ta poruszyła się niespokojnie. - Przykro mi, Elizabeth - powtórzyła. - Musisz zrozumieć. Prowadzę szkołę i muszę dbać o dobro wszystkich uczennic. - Rozumiem, siostro. - Liz podniosła się, wyprostowała. - Pieniądz liczy się najbardziej, to on ostatecznie rządzi, prawda? - Zadbam, byś odeszła z dobrym świadectwem. To wszystko, co mogę zrobić.