ich zdjęcia znajdą się w którymś z czasopism opisujących życie sławnych ludzi. Obciągnęła czerwoną sukienkę, bezskutecznie próbując ją wydłużyć choć tyle, by przykrywała udo przynajmniej do połowy. Lulu nie zwykła się skromnie ubierać, a jeśli dodać do tego wzrost Carrie, to okazało się, że prawie całe nogi ma odkryte. Do tego jeszcze ten dekolt, prawie do pasa... Carrie czuła się w tej sukience bardziej rozebrana aniżeli ubrana. Nie odgarnęła spadających jej na oczy czarnych włosów. Wolała nie pokazywać twarzy, mimo że nikt R S nie przyglądał się akurat tej części jej ciała; co innego przykuwało wzrok, zwłaszcza mężczyzn. Jakoś udało jej się niepostrzeżenie wejść do gabinetu Darrena. Zamknęła za sobą drzwi i odetchnęła z ulgą. Postawiła na biurku kieliszek z niedopitym szampanem, zdjęła z poręczy krzesła marynarkę Darrena i wsunęła dłoń do prawej kieszeni. - Robisz to dla sportu czy dla pieniędzy? http://www.domy-drewniane.net.pl/media/ i zaraz przyjeżdża. - Nie chcę, żeby specjalnie przyjeżdżał! - Jack nie cierpiał tego, co nazywał „robieniem szumu" wokół swojej osoby, co zdarzało się zawsze, kiedy kichnął kilka razy z rzędu czy miał parę kresek temperatury. - Zadzwoń i powiedz, że nic mi nie jest. - I tak się wybierał do domu. - Założę się, że nie! Jack zakaszlał i Lizzie twarz stężała. - Przesadzasz, mamo - rzekł, widząc jej minę. - Po prostu coś mnie podrażniło. - Wiem. Zakaszlał znowu.
Rory miał rację: Dixie najwyraźniej przeznaczyła Asha do odstrzału. Maggie zapewne też. - Nie wiem, czy chce, ale będę wdzięczny, jeśli poinformujesz ją, że tu jestem. - Niby po co? Dość już przez ciebie wycierpiała. Ashowi wyczerpały się zapasy cierpliwości. Wziął Sprawdź Dokonać wyboru pomógł mi Rolar. Najwidoczniej znowu pokłócił się z Lereeną i wyskoczywszy z Domu Narad, powiedział rozdrażniony, że odjeżdża z powrotem do Witiagu. To mi się podobało. Miasto duże, hałaśliwe, dla wiedźmy tam na pewno znajdzie się praca. Nie dowiedzieliśmy się, co postanowili Władcy, ale len zaczął się zabierać z nami. Z nami, bo dogewscy wojownicy odjeżdżali koło południa, a osiodłany Wolt już od rana stał przy ganku koło naszych koni. Co wlazło do głowy Lena, nie wiem. Wczoraj długo rozmawiał z Kellą, odwoławszy na stronę. Zielarka na początku krzywiła się z niezadowolenia, ale potem zmieniła gniew na łaskę i macie¬rzyńskim gestem pogłaskała go po policzku, jakby błogosławiąc. Len, wbrew tradycji, nie ukłonił się... Smółka, wredota jedna, już zdążyła zaprzyjaźnić się z Woltem i uparcie truchtała obok niego. Rolar i Or¬sana jechali po drugiej stronie czarnego ogiera. - Wyjaśnij nareszcie, co za leszy poniósł ciebie do Arlissu? - Rolar, który przed innymi zwracał się do Władcy z należytym szacunkiem, niespodzianie zmienił “wy” na “ty”. Bratni ton ranił uszy, ale Len się tylko uśmiechnął i dosadnie pokiwał głową: - Nie myślałem, że wszystko zaszło aż tak daleko. Ambasadorzy zakomunikowali mi, że w dolinie dzieje się cos złego, Władczyni, lekko mówiąc, wydziwia, a doradca uciekł rok temu w nieznanym kierunku. Dzieciarnia była tak zaniepokojona, że nawet nie powiedzieli o oficjalnym celu wizyty. Błagali mnie, żebym pojechał do Arlissu, by zorientować się w sytuacji i porozmawiać z Lereeną. A ja się przez głupotę zgodziłem... - Jesteście od dawna znajomymi? – zbyt późno domyśliła się Orsana. - Oczywiście - jednocześnie kiwnęły wampiry. Rolar pełen szacunku przemilczał, ustępując Władcy. - Poznaliśmy się na oficjalnej ceremonii przedstawienie narzeczonego narzeczonej, jeszcze w Dogewie – wyjaśnij Len, poprawiając złotą obręcz. W skarbnicy znalazł się oczywiście dzięki pseudo doradcy. Lereena tam prawie nie zaglądała, więc łożniak rozporządzał pieniędzmi jak chciał. -- Arlijski doradca już wtedy zrobił na mnie wrażenie mądrego i przenikliwego wampira, a wkrótce musiałem się o tym przekonać. Rolar kaszlnął zmieszany i rzekł: - Historia z porwaniem od razy wydawała mi się szyta białymi nitkami. Nie szpiegowałem trolla, tylko poprosiłem zaprowadzić mnie od razu do porywacza, bo inaczej opowiem wszystko jego narzeczonej. Po prostu nie miał wyboru! - Oto kto sprzyjał zerwaniu zaręczyn! - Orsana żartobliwie walnęła Rolara pięścią w bok.