zdecydowanej twarzy pochylił się i przyjrzał Novakowi badawczo. - Detektyw sierżant Reed. Wolno wiedzieć, kim pan jest i co tu robi? - Zatrzymałem się, żeby zatelefonować. Nazywam się Michael Novak. - Jakaś długa ta rozmowa - zauważył Reed. Novak nic nie odpowiedział, myśląc głównie o tym, że Allbeury nie będzie zachwycony. Utrata koncentracji. Cholerny idiota, sklął się w duchu. - Zechce pan wysiąść? - Po co? - spytał Novak, absolutnie nienapastliwie. - Mieliśmy meldunek, że mężczyzna odpowiadający pańskiemu rysopisowi w samochodzie odpowiadającym z opisu temu tutaj kręci się po tej okolicy. Novak zastanawiał się przez chwilę, czy ma poprosić o pozwolenie na telefon do Clare, czy raczej woli jej nie martwić swoją ewentualną „pomocą" policji. To drugie. http://www.eco-terra.pl uwagę. - Jesteś pewna, że nie powinna chodzić do przedszkola? - spytała Sandra kilka tygodni wcześniej. - Absolutnie. - Tylko... no tak, mówiłam ci już o tym. - Mówiłaś, mamo. - Wiem, że chcesz dla niej jak najlepiej, ale trzymanie jej przy sobie przez cały czas raczej się jej nie przysłuży. - Robi się nerwowa. - I będzie taka dalej, jeśli jej na to pozwolisz. - Wiem, co robię - odparła Joannę, jej matka zaś,
syn Lizzie, nie jej, i nic mu nie dolega. - Chodzi mi o sposób, w jaki podnosi się z siadu na podłodze: najpierw pupa, ręce na nogach, wyprost. - Tak - przyznała Lizzie. - Więc i to pani zauważyła? - Zauważyłam. Sprawdź się więcej siwych nitek, piwne jak u Lynne oczy były podkrążone, a usta zaciśnięte. - Znalazłam coś. Puls Helen Shipley gwałtownie przyśpieszył. - To było w torbie Lynne. - Pam Wakefield położyła na stole małą białą wizytówkę. - Można? - Oczywiście, po to przyniosłam. Shipley wstała i pochyliła się niżej nad karteczką, starając się jej nie dotykać. - Śmiało, to przecież nie jest żaden dowód - zachęcała ją Pam. Była to firmowa wizytówka niejakiego Michaela