pobłażliwego ojca Mitrofaniusza, ale raczej porzuconego wilczka – niekarmionego, głodnego, sparszywiałego. – Łaskocze – powiedział Aleksy Stiepanowicz i znowu zachichotał. – Złaź, Aloszeńka, zejdź tutaj – poprosiła Polina, chociaż przedtem była z Lentoczkinem na „pan”. Ale dziwnie byłoby robić sobie ceremonie z chłopczykiem o zmąconym umyśle, do tego jeszcze gołym. – No, no, chodź. – Polina Andriejewna wyciągnęła do niego obie ręce. – To ja, siostra Pelagia, poznałeś? Poprzednio Aleksy Stiepanowicz i duchowa córa przewielebnego zdecydowanie za sobą nie przepadali. Raz czy dwa zuchwały młodzieniec próbował nawet zażartować sobie złośliwie z zakonnicy, ale natrafił na nieoczekiwanie silny opór i od tej pory udawał, że nie zwraca na nią uwagi. Teraz jednak nie było co wspominać dawnej zazdrości ani starych, niemądrych porachunków. Serce Poliny Andriejewny pękało z żalu. – Masz, popatrz, co ci przyniosłam – łagodnie jak do dziecka powiedziała młoda kobieta i zaczęła wyjmować z wiszącego na szyi ręcznej roboty woreczka tarteletki, kanapeczki i pierożki mignon, zręcznie zgarnięte z talerza podczas kolacji. Okazało się, że nie taki znów wilczy apetyt miał gość doktora Korowina. Obnażony faun łapczywie wciągnął nosem powietrze i skoczył w dół. Nie utrzymał się na nogach, zachwiał się, upadł. Och, całkiem słaby – pomyślała Polina Andriejewna, chwytając chłopca za ramiona. – Masz, masz, zjedz. http://www.fizjoterapia-bydgoszcz.pl/media/ znowu na lewo. Rozmodlone oczy graczy utkwione są po lewicy Swiderskiego. Wystarczy, że spadnie tam bliźniaczka karty, która leży przed nimi, a ich stawka zostanie cudownie pomnożona. – No, jest, panienka moja! – Podhoreckiego rozgrzewa kolejne zwycięstwo. – Na parol, panowie, gramy na parol! – Zgarnia wygraną i zagina róg swojej karty. Ryzykuje niewiele. Jeśli teraz przegra, straci stawkę z pierwszej partii. Jeśli zwycięży, bankier podwoi jego zysk. 31/86
– Ja wiem. Mówię nie tak. Cały czas naprzód. Słowa za wolne. Potrzebny doskonalszy system komunikacyjny. Żeby od razu myśl. Myślałem o tym. Przez elektromagnetykę? Impuls biologiczny? Wtedy wszyscy zrozumieją. Najlepiej myśli wprost – z oka do oka. Nie, oczy źle. – Lampe zapalił się. – Wykłuć oczy! Tylko mylą! Ale nie można! Wszystko na wzroku. A wzrok – oszustwo, fałszywa informacja. Nieistotne tak, najważniejszego nie dostrzega. Ubogi aparat. – Lampe tknął się w oko. – Tylko siedem barw widma! A jest tysiąc, Sprawdź natychmiast ruszyła w tamtą stronę. Z początku zobaczyła gromadkę ludzi, którzy stłoczyli się na samym skraju nabrzeża, przy starej, przekrzywionej olsze, potem usłyszała dziecięcy płacz i jeszcze jakieś cienkie, przenikliwe dźwięki, niezupełnie zrozumiałego charakteru, ale także bardzo żałosne. W tym momencie Polina Andriejewna, z nauczycielskiego doświadczenia dobrze obznajmiona ze wszystkimi odcieniami dziecięcego płaczu, zaniepokoiła się, bo brzmiało to zawodzenie bardzo smutno i bardzo szczerze. Młodej damie wystarczyło pół minuty, by zorientować się w sytuacji. Zdarzyła się, prawdę mówiąc, rzecz najzwyklejsza i w pewnej mierze nawet komiczna. Malutka dziewczynka, bawiąc się z kotkiem, pozwoliła mu wleźć na drzewo. Czepiając się pazurkami sękatej kory, puszysta kuleczka wdrapała się za daleko i za wysoko i teraz nie mogła zejść z powrotem. Niebezpieczeństwo polegało na tym, że olcha nawisała nad stromym brzegiem, a kotek ugrzązł na najdłuższej i najcieńszej gałązce, pod którą, hen w dole, pluskały i pieniły