w pobliżu, i dopilnowała zdejmowania kufrów z dachu dorożki. Po chwili na stopniach pojazdu pojawiła się lady Alaine ujmująca urodą i bezradnością. Niemal natychmiast pospieszył ku niej lokaj w liberii w barwach Chevingham. Uniósł ozdobiony kokardami kapelusz i skłoniwszy się nisko zapytał: — Szanowna pani zechce wybaczyć. Czy jest pani gościem jego wysokości, księcia Chevingham? — Jestem lady Rothley! — Zechce pani pójść za mną, milady. Proszę nie martwić się o bagaż, znajdzie się w dobrych rękach. Tymczasem u boku Tempery pojawił się drugi służący. — Nie martw się — powiedział. — Ja zajmę się bagażem. — Tylko niech pan uważa i nie zapomni o niczym — przypomniała dziewczyna. — Możesz mi zaufać — odrzekł lokaj. — Wezmę tę walizkę. Nie musisz jej dźwigać, od tego jest bagażowy. W jego głosie pobrzmiewała nuta życzliwej poufałości, charakterystycznej dla rozmów służących. Kiedy cały bagaż http://www.juiceflow.pl/media/ - Naprawdę się ucieszyła, chyba teraz sam widzisz, kochanie! - To dobrze - odparł, nie podtrzymując tematu. Ale godzinę później, gdy uroczystość dobiegła końca i zaczęło robić się chłodno, poszedł na górę po sweter dla Karoliny, zostawiając resztę rodziny w salonie. Gdy tylko zamknął za sobą drzwi sypialni i ruszył w stronę komody, usłyszał na korytarzu kroki. Wyciągnął kremowy bawełniany pulower z wycięciem w serek i wyszedł. Po drodze musiał minąć łazienkę obok pokoju Chloe. Drzwi były otwarte. W środku, przy muszli, stała Imogen i patrzyła mu prosto w oczy. W ręku miała perfumy. Te, które jej dał. Matthew wiedział, że powinien odejść, to byłby najmądrzejszy ruch, który zapewne najbardziej by ją wkurzył, nadal jednak stał i patrzył.
Shey wybuchnęła śmiechem. - Nie wydaje mi się, by mi to było pisane. Odpowiada mi takie życie, jakie prowadzę. Poważne związki często tylko wszystko komplikują. - A niepoważne? - zagadnął Peter. - O, takie mogą być. Jak najbardziej - odparła Shey. Sprawdź Wrócił, oczywiście. Po pierwsze, niczego z sobą nie zabrał, nawet portfela, po drugie, chciał wrócić. Tamtego wieczoru w pubie powiedział Sylwii, że nie zwykł uciekać od trudności, i nadal to podtrzymywał. Może ożenił się zbyt pośpiesznie, ale miał stuprocentową świadomość tego, co robi i dlaczego. To była miłość, sympatia, a nade wszystko przemożne pragnienie, żeby być z Karoliną, choćby się waliło i paliło. Kiedy oddalał się od domu owego letniego wieczoru, głęboko urażony i wściekły, właśnie to pragnienie najbardziej doprowadzało go do szału. Czy chęć poślubienia jej nie wzięła się w przeważającej części z miłego dla oka opakowania z napisem „Karo"? Maszerując East Heath Road, analizował kolejno w myśli wszystkie powody, dla których tak bardzo się zaangażował. Próbował przy tym