często opowiadał mi o swojej uroczej kuzynce i cioci. - Lord Kilcairn nie należy do osób ukrywających prawdziwe uczucia - stwierdziła Alexandra. Chyba doszukała się jego jedynej zalety. Hrabia rzeczywiście nigdy nie kłamał. Teraz wpił w nią oczy, ale udała, że nic nie zauważa. - Bardzo mi milo - zaszczebiotała Rose, rumieniąc się uroczo. - Tyle tu ważnych osobistości, że dobrze spotkać kogoś przyjaznego. - Dziękuję, panno Delacroix. Czy mogę odwzajemnić komplement? - Dziękuję, milordzie. Kilcairn nachylił się ku guwernantce. - Nauczyła ją pani tego? - Wszystkiego z wyjątkiem „osobistości” - odszepnęła. - Nieźle jej idzie, prawda? - Wstrzymam się z oceną, aż wydusi z siebie więcej niż jedno zdanie - powiedział jej do ucha. - Tak czy inaczej pochwały będą się należeć pani. - Czy pani dzisiaj tańczy? - spytał wicehrabia, zwracając się do Rose. - Mais oui, z wyjątkiem walca. Ach, sukces. Alexandra uśmiechnęła się, gdy salonowy francuski po raz kolejny okazał się użyteczny. - Oczywiście. Zarezerwuje pani dla mnie pierwszy taniec? Dziewczyna dygnęła. Rumieniec na jej twarzy przybrał ciemniejszą barwę. http://www.kosmetyki-naturalne.edu.pl - Santos! Obejrzał się. Korytarzem szła Liz z bukietem kwiatów. Ruszył jej naprzeciw. - Liz? - Pochylił się i pocałował ją lekko. - Co tutaj robisz? - Przyszłam odwiedzić Lily. - Pokazała na bukiet. - Nie w porę? - Skądże - uśmiechnął się z przymusem. Nie mówił jej dotąd o Glorii ani o tym, co ją łączy z Lily. Odgadując ewentualną reakcję, postanowił nie poruszać tematu. Powinien był jednak przewidzieć, że Liz przyjdzie do szpitala. - Jest nieprzytomna? - spytała. - Słyszałam, że już... - Śpi - przerwał jej i znów się uśmiechnął. - Och... - Liz wyglądała na rozczarowaną. Zerknęła ponad jego ramieniem na drzwi, z których wyszedł, potem znowu na niego. - Rzadko ostatnio cię widuję. Santos wsunął ręce do kieszeni. - Mam urwanie głowy. Choroba Lily, sprawa Śnieżynki, wszystko równocześnie. - Przeprosiny wypadły blado, nawet w jego własnych uszach. Niezależnie od tego, jakie kierowały nim powody, od zawału Lily nie czuł naglącej potrzeby zobaczenia Liz. - W porządku. Rozumiem. Pamiętam, jak to było, kiedy mój ojciec znalazł się w szpitalu. Nie gniewaj się. Po prostu stęskniłam się za tobą, to wszystko. Czuł się podle, nie potrafił odwzajemnić jej pragnień, jej czułości i troski. Za bardzo lgnęła do niego, by mógł ją pokochać. Czuł się także w jakiś sposób za nią odpowiedzialny i tego nienawidził jeszcze bardziej. Wziął ją za rękę.
wypukłości. - Bezwstydnica - powiedział ochrypłym szeptem, odsunął jej ręce i ściągnął spodnie. - To twoja wina - odparła, zafascynowana i jednocześnie przerażona jego nagością. Wyciągnąwszy się obok niej na sofie, hrabia przez kilka chwil z zaciśniętymi zębami wytrzymywał niewprawne pieszczoty, a potem odsunął jej ręce i przywarł do niej z głuchym westchnieniem. Sprawdź - Król kier, siedemnaście oczek. - Punkt dla ciebie. Słyszałem, że wybierasz się w czwartek na kolację do Howardów. Do diaska! - Wieści szybko się rozchodzą. Tak. I co z tego? - Skoro Calvert jest dla ciebie za nudny, godzina w towarzystwie Howarda zabije cię, Lucienie. - Muszę wydać za mąż diabelski pomiot, a raczej nie zrobię tego u Calverta. - Obrzucił przyjaciela bacznym spojrzeniem. - Może też przyjdziesz? - Co? - Chcesz się żenić, a moja urocza kuzynka wyjść za mąż. Dobrze się składa, nie uważasz? - Twoja urocza kuzynka, „wcielenie piekła na ziemi”? Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi, Kilcairn.