- Dokąd wyjechała? 139 - Tam, skąd ją przyniosło. Ash wszedł do pokoju Laury. - Co się dzieje? - zagadnął łagodnie i wyjął małą z kołyski. - Głodna jesteś? - Głodna? Nie nakarmiłeś jej? - zdziwił się Rory. Ash posłał mu pełne pogardy spojrzenie. - Karmiłem - wycedził. - Masz mnie za imbecyla? Rory wzruszył ramionami. - Skoro pozwoliłeś Maggie odejść... - Wściekła się i wyjechała. - O co się wściekła? Ash pożałował, że w ogóle otworzył usta. Skinął na Rory'ego, żeby podał mu pieluchę. - Mój detektyw twierdzi, że niedługo powinien odnaleźć krewnych Star. - I o to się wściekła? Powinna się cieszyć. Star była przecież jej przyjaciółką, i w ogóle. Ash posypał Laurze pupę talkiem. http://www.logopedapoznan.edu.pl jej matki. Potem, w stanowczo za krótkim okresie swobodnego życia w Sussex, nasiliło się to tak bardzo, że zaczęła tyć. Wtedy właśnie poznała Denisa Caina, atrakcyjnego wykładowcę języka angielskiego, który był zwolennikiem dbałości o własne ciało. Dzięki Denisowi Lizzie zrozumiała, jak wiele przyjemności można czerpać z przygotowywania potraw i luźniejszego, bardziej żartobliwego podejścia do kuchni. Wspólne zakupy na bazarach, a gdy ją było stać, w niektórych lepszych sklepach w Rottingdean i Brighton, nauczyły ją, jak wielki wpływ na ostateczny smak i konsystencję potrawy ma jakość składników.
Investigations Ltd. - i Lizzie natychmiast sobie przypomniała, skąd zna to nazwisko: Robin wymienił je w czasie obiadu w West Hampstead. Prywatny detektyw z żoną, którzy razem prowadzili agencję - „mili ludzie", jak ich określił. - To wasza agencja, tak? Sprawdź - Spróbuję - westchnęła najemniczka, zakorkowując, lecz nie oddając mi manierki. -- Lecz niczego nie obiecuje! Skradając się, przedostaliśmy się na polanę z innej strony – dlatego, że, nagle opuszczony przez nas rozbójnik mógł zawołać na pomoc kumpli, którzy czekaliby schowani w zasadzce. Na nas istotnie czekała niespodzianka, ale zupełnie innego rodzaju. Nad trupami, wijąc się i kołysząc, wisiał ciemny cień - niby zwarte, niby dym, a składające się z ciemnych kropek. Nie ruszając się z miejsca, ono rozrastało się i uszczelniało, otoczone mocnym pierścieniem. Pierwszym domyślił się bystrooki Rolar: - Muchy... Chmary much! Wszystko natychmiast wróciło na swoje miejsce jak odzyskaliśmy wzrok. Wampir miał rację, muchy zlatywały się do trupów ze wszystkich stron. Co tak przyciągało w naszych ofiarach, stało się jasne z pierwszym porywem wiatru. Jak na komendę ścisnęliśmy nosy i zdezorientowani wymieniliśmy spojrzenia, razem z niedyspozycją Orsany. - Nie mam już ochoty ich przeszukiwać - mówiłam przez nos. - A kto zarzekał się: “Czyste ciało! Zdrowa krew”?! - gniewnie zasyczała najemniczka. -- Też mi, wampir. Jeszcze chcesz ciepłej pieczeni?! Na Rolara żal było patrzeć. Jego pozieleniała facjata doskonale służyła szpiegowskim celom, zlewając się z listowiem. - O, duchu leśny... - wyjęczał. -- Ja jego spróbowałem! Spróbowałem tej świni! Orsana milcząco podała mu manierkę. - Tak, Rolar, tu rzeczywiście dałeś ciała - oskarżycielsko szepnęła, wciąż nie ryzykując wychodzić na otwartą przestrzeń. -- Ty w ogóle kiedyś piłeś krew? - Piłem - przyznał się wampir. -- Lecz nigdy nie gryzłem nikogo, słowo honoru! Tak... pożyczał...