trochę zbyt głośno. – Spojrzał na Lily przygotowującą śniadanie. –

– Och, skądże! Wie, że potrafię świetnie sama się o siebie zatroszczyć. – Zawahała się, gdyż zabrzmiało to zarozumiale. – Rzecz po prostu w tym, że od dawna muszę radzić sobie sama i nie zdawać się na innych – wyjaśniła. – I to mi odpowiada. Nieznacznie skinął głową. – Rozumiem. Pomyślał, że z nim jest bardzo podobnie. Odkąd został samotnym rodzicem, musiał niemal opędzać się od kobiet, pragnących służyć mu pomocą. Zdecydował samemu uporać się z sytuacją i jak dotąd szło mu całkiem dobrze – mimo iż Freya nieustannie przysparzała zmartwień. Był jednak pewien, że z czasem i to jakoś się ułoży. Gdy stanęli przed hotelem, Theo uświadomił sobie z lekkim zakłopotaniem, że wcale nie chce, by ten wieczór już się skończył. W towarzystwie Lily czuł się dobrze i bardziej beztrosko niż kiedykolwiek w ciągu minionych czternastu miesięcy. Jednocześnie w jego umyśle podświadomie rodził się pewien plan. Właśnie dlatego niemal od początku starał się ocenić charakter tej kobiety. Gdy podchodzili do oświetlonych frontowych drzwi, przystanął. Lily również się zatrzymała i spojrzała na niego z uśmiechem. http://www.my-medyczni.org.pl/media/ Łzy same pociekły jej z oczu. – Wolałabym raczej wiedzieć, co ty tutaj robisz. – T... to wcale nie jest tak, jak myślisz. – Nie? – Spojrzała na Juliannę, która zaczęła popłakiwać. Sama nie wiedziała dlaczego, ale zachciało jej się rzygać na ten widok. – A jak? – Ja... em, wylałem kawę na koszulę i... i musiałem ją zdjąć... Kate nawet nie słuchała jego żałosnych wywodów. Jej wspaniały mąż wyglądał jak małomiasteczkowy żul, który tłumaczył się przed policją, dlaczego właśnie w jego kieszeni znaleziono skradziony portfel. Nigdy go takim nie widziała. Nawet nie sądziła, że potrafi być tak słaby i prostacki. Tak pogrążony we własnych kłamstwach . Czy właśnie kogoś takiego kochała przez wszystkie te lata?

– Osiwiałem w ciągu jednej nocy – poinformował ją. – To była ciężka misja. Omal nie zginąłem. Jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. – Mógł pan zginąć? – Mhm – mruknął i pochylił się w jej stronę. – Przetrwałem, bo jadłem żuki. Sprawdź – Naprawdę? – Oczywiście. Gramy co tydzień w tenisa. Pochyliła się lekko w jego stronę. – Dobrze, poproszę Simsa, żeby z panem porozmawiał. Powinien panu pomóc. Pięć minut później, z wizytówką porucznik Arlene Larson w kieszeni, Luke stanął przed porucznikiem Simsem. – Proszę usiąść. Od razu zorientował się, dlaczego wybrała właśnie Simsa. Był młody, inteligentny i wyglądał na prymusa. Ktoś taki z całą pewnością zastanowi się dwa razy, zanim zdradzi jakiś policyjny sekret. – Więc jest pan pisarzem? – zaczął Sims. – Tak, nazywam się Luke Dallas. – Podał mu książkę. – To dla pana.