- Nie z wyboru.

- Tak. - Przestań. Nie mogę oddychać. - Dobrze, zaczekaj chwilę. Przyniosę krzesło. Tym razem objął ją rękami w talii. Zalała ją fala gorąca. Zaczęła się wiercić. - Gdzie się zahaczyłaś? - spytał takim głosem, jakby brakowało mu tchu. - Trochę w lewo. O, tam, właśnie tam... Wsunął dłoń między framugę a jej lewą pierś. - Tutaj? - wyszeptał, pieszcząc ją przez cienki materiał. - Czy tutaj? Gwałtownie zaczerpnęła powietrza. - Lucienie! Przestań... Och! Pociągnął ją zdecydowanym ruchem i chwilę później znalazła się w jego ramionach. Nie zdołał jednak utrzymać równowagi i oboje spadli z krzesła. Gdy zarzuciła mu ręce na szyję, odszukał ustami jej usta. Uderzyli w ścianę, ale nawet tego nie zauważyli. Hrabia płonął z pożądania, odkąd wszedł do piwnicy i zobaczył guwernantkę uwięzioną w oknie. Teraz nie zamierzał dać jej czasu na odzyskanie zmysłów. - Lucienie - wyszeptała. Przynajmniej znowu mówiła mu po imieniu. Osunął się na podłogę, nie wypuszczając jej z objęć. Nagle wskoczyło na nich białe, futrzaste stworzenie i zaczęło ich lizać po twarzach. http://www.ortopedyka.net.pl/media/ Jean przyjrzała się jej uważnie. Delikatnie i współczu- jąco poklepała pogiętą i wyszczerbioną skorupę kadłuba. — Biedna Nianiu! Cóż takiego musiałaś robić? Co ci się przytrafiło? Miałaś wypadek? — Wepchnijmy Nianię do wody — powiedział rozleni- wiony Bobby. — Zobaczymy, czy potrafi pływać. Czy Nia- nie potrafią pływać? Jean nie przystała na tę propozycję, ponieważ uznała, że Niania jest zbyt ciężka. Opadłaby na samo dno i nigdy więcej by jej nie ujrzeli. — No dobra, w takim razie nie zepchniemy jej — zgo- dził się Bobby.

Ten nie. Wszystkie jego ofiary leżały wyprostowane, z dłońmi złożonymi na piersiach, zamkniętymi oczami. Były świeżo umyte, włosy miały starannie rozłożone wokół głowy. Wszystkie wyglądały jak pogrążona we śnie i złożona w szklanej trumnie Królewna Śnieżka - stąd prasa zaczęła nazywać mordercę Snów White Killer, czyli Snieżkobójca albo zdrobniale: Śnieżynka. Santos nachylił się nad ciałem. Koroner, jasnowłosa piegowata pani w średnim wieku o twarzy cherubina, stanęła obok. - Witam, detektywie. Nasz Śnieżynka nie próżnuje. - Widzę. - Santos naciągnął gumową rękawiczkę. - Co wiemy? - Kobieta rasy białej. Brunetka. Osiemnaście, dwadzieścia lat. - Z ulicy? Sprawdź wiony Bobby. — Zobaczymy, czy potrafi pływać. Czy Nia- nie potrafią pływać? Jean nie przystała na tę propozycję, ponieważ uznała, że Niania jest zbyt ciężka. Opadłaby na samo dno i nigdy więcej by jej nie ujrzeli. — No dobra, w takim razie nie zepchniemy jej — zgo- dził się Bobby. Na chwilę zapadła cisza. Ponad głowami siedzących przemknęło kilka ptaków, puszystych kuleczek przecina- jących smugami niebo. Mały chłopiec niepewnie pedało- wał po żwirowej dróżce, przednie koło rowerka chybotało się lekko.