- Owszem, ale ty jesteś zdolna i ciężko pracowałaś. - Tak samo jak każdy. - Tylko że teraz masz kłopot. Przytaknęła. - Muszę dobrze zarabiać - odezwała się cicho. - Mam rodzinę. To była nowość dla Matthew. Kat wspominała czasem o rodzinie w Edynburgu. Ciepło i z uczuciem mówiła o matce i bracie, ale nigdy nie wspominała, że ich życie wcale nie wygląda tak różowo. - Zwykła historia, rozumiesz. Tata zmył się wiele lat temu, zostawiając nas na lodzie. - Upiła łyk wina. - Tylko że Harry, mój brat, ma zespół Downa, więc mamie jest wyjątkowo ciężko. - Wyobrażam sobie. - Ciągle powtarza, że nie chce mnie zatrzymywać. Sama wypchnęła mnie z domu, dopilnowała, żebym zdobyła dobry zawód i wyjechała do Londynu, bo zawsze o tym marzyłam. Chciała mnie widzieć szczęśliwą i niezależną, więc tym bardziej się starałam zarabiać tyle, żeby móc stale pomagać jej i Harry'emu. A teraz... Matthew widział, jak walczyła z łzami. Dopiła wino. więc nalał jej drugi kieliszek i zdecydował, że czas już zamówić coś do jedzenia. http://www.poradnikmedyczny.com.pl gaziki. Sylwia próbowała otworzyć pudełko, ale ręce jej się trzęsły. - Ja to zrobię. - Chloe zabrała apteczkę i wyjęła, co trzeba. - Czy nie powinnam najpierw umyć rąk? - Nie, po prostu rozerwij ostrożnie opakowanie i staraj się nie dotykać. Otworzyła pierwszy opatrunek i podała, Matthew zaś przycisnął gazik do nieco głębszej rany na lewym nadgarstku. - Sylwio, możesz to mocno przytrzymać? Zaczekał, aż to zrobi, potem z pomocą Chloe zajął się prawym nadgarstkiem. Kiedy dziewczynka dociskała gazik, zaczął owijać bandażem rękę Imogen. Na dole rozległ się dzwonek.
- Shey, obiecałaś, że jak już wsadzimy Carę do samolotu, pokażesz mi swój tatuaż. Jako twój narzeczony mam prawo go zobaczyć. Możemy natychmiast wrócić do mnie do hotelu albo pojechać do ciebie. - To nie będzie konieczne - powiedziała Shey. - Jak to? - zdumiał się Tanner. Przez ostatnie tygodnie Sprawdź - Swoją drogą, szkoda. Felicity to ładne imię. - Dziękuję. Flic pomyślała o czekającej taksówce i Sylwii zostawionej z Chloe w szpitalu. Pewnie zachodzą w głowę, co się z nią dzieje. Jeszcze odrobina tej kurtuazji, a chyba eksploduje. - On jest bardzo niezależny, prawda? - ciągnęła Hinduska. - Chyba tak. - A także dumny, powiedziałabym. Dlatego okropnie go krępowało, że przynoszę mu herbatę do łóżka, a jednak mi pozwolił. To właśnie miałam na myśli, mówiąc, że to nie w jego stylu. - Na pewno jest bardzo wdzięczny za pomoc. - Dla mnie to przyjemność, że mogłam mu się choć trochę zrewanżować. - Pani Khan uśmiechnęła się znowu. - Mój mąż zupełnie nie