- Jack Brannan? Mówił, o co chodzi? Cecile wzruszywszy ramionami zamknęła szufladę kasy. - Nie. Powiedział tylko, że chce się z tobą zobaczyć. Wciąż skrzywiona, Malinda ostrożnym spojrzeniem obrzuciła zamknięte drzwi do swego gabinetu. Przychodziły jej do głowy tylko dwa powody, dla których jakiś mężczyzna mógłby ją odwiedzić w sklepie. Wiedząc o tym z westchnieniem podeszła do stojącej przy ladzie Cecile. - Mam nadzieję, że przyszedł w odpowiedzi na moje ogłoszenie w gazecie, a nie znowu z urzędu. Nie mam już pomysłów na dalsze wymówki. - Jeśli teraz takich ludzi przysyłają, by łamali kości dłużnikom, to sama chętnie wezmę jakąś pożyczkę. Malinda nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Zadzwoń do biura usług towarzyskich. Uwierz mi, że to dużo przyjemniejszy sposób zawierania znajomości. Wzięła z lady plik kwitów i może przez dwie http://www.prawo-medyczne.edu.pl/media/ ocalenie. Sprawiała, że chciał być lepszy, chciał być ojcem swojej córki. Uważał siebie za niewiele wartego, a ona zmusiła go do zrozumienia, że się myli. Nie zasługiwał na taką kobietę, ale ona nie dała mu tego odczuć. Nigdy. Miał ochotę krzyczeć, taką z tego czerpał siłę. Poczucie szczęścia wyraziło się w pocałunkach, w potrzebie sprawienia Laurze przyjemności. Chciał, żeby łkała z rozkoszy. Położył ją na dywanie. Jej oczy płonęły, uśmiechała się uwodzicielsko. Ogień w kominku rzucał na jej ciało brązowo-złocistą poświatę. O okna i kamienne ściany dudnił deszcz, lecz oni nie zwracali na nic uwagi. Richard nie wiedział już, gdzie kończy się jego a zaczyna jej
za to całą siebie. – Zrobił krótką przerwę. – Niestety, była słaba. Łatwo ulegała swoim złym instynktom, a te mogły zmienić tę słodką kruszynę w zwykłą kurwę. Julianna, pomyślał. Mówi o Juliannie. Musi więc być tym człowiekiem, o którym mu wcześniej mówiła i którego tak się bała. Richard zmrużył oczy. Sprawdź Przeszłość, jej dawne życie, John – wszystko rozmyło się we mgle. Julianna postawiła kołnierz płaszcza, skuliła się i ruszyła przed siebie. ROZDZIAŁ TRZECI Julianna ocknęła się przerażona. Otworzyła oczy, nie wiedząc, co stanowi źródło jej strachu. Zaczęła rozglądać się w ciemności, szukając groźnej postaci wyłaniającej się z mroku. Nie zobaczyła nikogo, ale poczuła jakiś ruch. Szukała potwora. To był John, tam, na ulicy. Znalazł ją. Przyszedł tutaj, żeby ją zabić. Ze strachu nie mogła oddychać. I znów poczuła ten ruch. Pochodził z jej wnętrza. Z przerażeniem położyła dłoń na wzdętym brzuchu, bojąc się, że lada chwila eksploduje i wyrzuci płód na białą pościel. Nic takiego jednak