Szedł do domu. Zwolnił, by popatrzeć na chmury przesuwające się po błękitnym niebie. Woda w zatoce skrzyła się, odbijając światło, jakby na szmaragdowobłękitnej toni ktoś rozsypał miliony diamentów. Ciekawe, jak dziś chłopcy spędzili dzień. O czym będą opowiadać przy kolacji? Nieoczekiwanie Pierce pomyślał o ślicznej twarzy Amy. 1 od razu uśmiechnął się jeszcze szerzej. Nagle znieruchomiał. Co też mu chodzi po głowie, co się z nim dzieje? Słońce jeszcze nie zaszło, a on już skończył pracę. Podświadomie tak się pospieszył, by zdążyć na kolację z Amy i z dziećmi. I tak się dzieje od dłuższego czasu, nie tylko dziś. Powiedziała, że jest mniej podobny do ojca, niż uważa. Oświadczyła to wprost, patrząc mu prosto w http://www.prywatne-leczenie.com.pl/media/ wiele odwagi i samodyscypliny, by przeprowadzić to, co sobie zaplanowała. Pchnęła nogą walizkę do kąta obok szafy, włączyła klimatyzację na pełną moc i weszła do salonu, który, podobnie jak całe mieszkanie, umeblowany był prosto i nowocześnie. Czyste linie i wyraźne kolory odzwierciedlały jej siłę charakteru. Nie znosiła uroczych drobiazgów. Mieszkanie znajdowało się w bezbarwnym budynku na brzegu Potomaku. Widok z okien nie odznaczał się niczym szczególnym, ale Barbara spędzała tu niewiele czasu. Codziennie rano stawiała się w biurze o ósmej i rzadko wychodziła przed siódmą. Usiadła obok wentylatora i przymknęła oczy, rozkoszując się
W tym momencie Plato ją zauważył. – Madison, na ziemię! – krzyknął, sięgając po broń. Dziewczyna skoczyła w jego stronę i złapała go za ramię. – Nie, nie, to Barbara! Nasza przyjaciółka! Plato brutalnie rzucił ją na ziemię. – Nie ruszaj się! – zawołał, jednak dziewczyna zerwała się na Sprawdź – Jestem wściekła na Madison. Trzymajcie się ode mnie z daleka. Nie musiała powtarzać tego dwa razy. – Chodź, Georgie, pójdziemy nad strumień... – zareagował natychmiast jej syn. – Nie! – krzyknęła, podrywając się z ziemi. – Nie teraz. Idźcie do kuchni i weźcie sobie coś do picia. Kupiłam lizaki. – Jakie? – zapytał Georgie z powątpiewaniem. – Moja mama zawsze kupuje owocowe. Są obrzydliwe. Lucy zmusiła się do uśmiechu. – Kupiłam te najgorsze, bardzo słodkie i ze sztucznymi barwnikami. Georgie zaklaskał w dłonie z radości. – Dobra, J.T., idziemy!